Over het algemeen kan ik me als alleenstaande moeder prima redden. Zonder moeite repareer ik de fietsen, vervang ik een lamp of leg ik laminaat. Ik breng de kinderen naar sportles, doe het huishouden, werk fulltime en zorg voor voldoende me-time. Maar soms… Soms zijn er momenten dat ik echt iets mis.

Van de regen in de drup

Laatst kwam ik na een lange, drukke werkweek op donderdagavond moe thuis. Koken was al te veel gevraagd, dus ben ik onderweg naar huis (voor de uitzondering) langs de snackbar gereden. Om vervolgens in de huiskamer een waterballet aan te treffen. In kleine watervalletjes langs de ramen kwam het water mijn woning binnen, vergezeld door druppels die in een rustig tempo vanaf het schuine dak op mijn vloer drupte. Dan moet je ineens alles tegelijk… Dweilen, emmers plaatsen, woningbouw bellen, kinderen rustig houden, uitzoeken wat er mis is en inboedel veilig stellen. We hebben die avond koude frites gegeten.

Hagel in de tent

Of afgelopen zomer aan het Gardameer. Hagelstenen zo groot als tennisballen, die midden in de nacht in enkele minuten mijn tent en auto sloopte. We zaten niets vermoedend na een warme dag in de voortent, voorbereid op een zomerstorm met onweer, na te praten. Als ineens de hagelstenen door het tentdoek komen. Het was noodweer. Ineens moet je dan schuilen, tentdoeken bij elkaar houden, campingspullen veiligstellen en in de auto gooien, de kapotte ruit van de auto afdekken, slaapplek regelen, verzekering bellen, terugreis plannen en er ook nog voor zorgen dat het goed met de kinderen. Ik heb niet genoten van de rest van deze vakantie.

Verbouwen en verhuizen

En vorig jaar toen onverwachts ik op nummer 1 stond voor een sociale huurwoning. Zes jaar na mijn scheiding kon ik ineens weg uit mijn dure particuliere huurwoning. Er kwam eindelijk een einde aan mijn financiële zorgen. Om de dubbele lasten zo kort mogelijk te hebben, moest er zo snel mogelijk ineens geklust worden in de nieuwe woning, ingepakt worden in de oude woning, een verhuizing geregeld worden, gevolgd door een oplevering in mijn oude huis. Dit alles terwijl de kinderen naar school gingen, tentamen week hadden en er eten op tafel moest staan elke avond.

Partner in crime

Op dit soort momenten mis een maatje. Iemand die meedenkt, mee helpt en steun geeft. Natuurlijk zijn er vrienden of familieleden die meedenken, of campinggenoten die helpen. Natuurlijk weet ik dat ik het alleen ook kan. Maar in die hectische momenten, voel ik me in een split-second eenzaam en heb ik het gevoel er helemaal alleen voor te staan.